درباره سفر شهید بهشتی به کازرون

در تاریخ 8 تیر 1388 یادداشت کوتاهی درباره سفر شهید بهشتی به کازرون نوشتم. در بخشی از این متن آمده بود:

"...شهید بهشتی در اردیبهشت 1358 قبل از اوج گیری تخریب‌ها علیه وی از سوی انقلابیون کازرون به این شهر دعوت شد و در میدان شهدا به سخنرانی پرداخت. سخنرانی وی به عنوان یکی از باشکوه‌ترین سخنرانی‌های این شهرستان در تاریخ ما ثبت شده است.

 

شهید بهشتی مدتی بعد (در آغاز دومین سال پیروزی انقلاب) در اجتماع مردم شهر مقدس قم به خاطره‌ای از شجاعت مردم کازرون اشاره کرده و می‌گوید:

 

«یک وقت به بچه‌های کازرون گفتم، می‌گویند آمریکا هوس کرده از مرزهای آبی جنوبی مزدورانش را بفرستد به خاک ما؛ اگر اینها بیایند چه کارش می‌کنید؟ این بچه‌ها توی جلسه‌ی سخنرانی فریاد برآوردند که ما آنها را نابود خواهیم کرد.»

(سخنرانی‌ها و مصاحبه‌های آیت الله شهید دکتر سیدمحمد حسینی بهشتی، ج 2، ص 559)"

 

این متن در همان ایام همراه با تصاویری از آن مراسم در کازرون نما (کلیک کنید) منتشر شد و در برخی از نشریات شهرستان نیز بازنشر یافت.

یک الگوی بهشتی

همه‌ی ما شهید بهشتی را به عنوان نمادی از صبر و شکیبایی و تحمل مخالف می‌شناسیم. شهیدی که به رعایت انصاف در برخورد با مخالفان مشهور است. کسی که همگان را از تندی و تندخویی در مقام بحث و گفتگوی با دیگران برحذر می‌دارد. همو که درباره‌ی شیوه‌ی صحیح بحث و گفتگو می‌گوید:

«خو بگیرید به اینکه آرام، منطقی و روشن سخن بگویید. منظورم از آرام سخن گفتن این است که انسان همیشه مواظب حق باشد و حرف بزند؛ یعنی با تقوا سخن بگوید. منظورم از آرام سخن گفتن، سخن گفتن در شکل و شمایل و خصلت متقیان، خداترسان، حق پرستان و کسانی است که همواره در هر کلمه و در هر رفتار، و حتی در هر ژست، مراقب این هستند که مبادا حق آسیب ببیند. حق که آسیب نمی‌بیند؛ مبادا اینها از حق تخطی کنند.(1)... برخوردها باید منصفانه، منطقی، آرام، متین، روشنگر، امکان فکر گسترده دادن باشد. تحجر، تعصب، جمود، مطالب را زود در چارچوب‌های محدود آوردن و تاختن، هرگز نمی‌تواند آهنگ تربیت مدرسه باشد... شما آقایان چگونه معارف فعلی خودتان را برای شناخت حق، در تمام جزییاتش، آن‌قدر بالغ می‌دانید که این‌قدر پرخاش می‌کنید؟! شنیده‌ام شما رفقا به هم پرخاش می‌کنید، اصلاً ولنگاری می‌کنید. کِی ولنگاری راه به راه آوردن انسان‌ها به حق است که شما از حربه‌ی ولنگاری استفاده می‌کنید؟(2)»

این جمله‌ی بهشتی

«تلخی برخورد صادقانه را به شیرینی لبخند منافقانه ترجیح می‌دهم»

جمله‌ی بالا عبارت نغزی از شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی است. شاید هر کدام از ما در برخوردهای اجتماعی خود با افرادی مواجه شده باشید که در مقابلمان با نهایت احترام و تواضع ظاهر می‌شوند اما پشت سر به نقد و انتقاد و بدگویی مشغولند!

اصلاً شاید خود ما نیز ترجیح می‌دهیم نقدهایمان بر تفکرات، رفتارها، گفته‌ها و نوشته‌های دیگران را نه با خود آنها که با دیگران در میان بگذاریم و در عوض در برخوردهای رودررو با احترام و تواضع ظاهر شویم!

به نظر بنده این رذیله‌ی اخلاقی بیش از هر چیز از ترس یا از میل به محبوبیت (حتی در میان مخالفان) ناشی می‌شود که در هر صورت حاکی از ضعف و زبونی شخص مبتلا به این رذیله است و الا چه عیبی در نقد و انتقاد صریح و رو در رو وجود دارد که از آن فرار می‌کنیم؟!

از آن طرف چرا برخی از ما زبان و قلممان برای نقد دیگران فعال است اما نوبت به خودمان که می‌رسد ناراحت و برافروخته می‌شویم و با تندی برخورد می‌کنیم؟!

فرهنگ جامعه‌ی ما ترکیبی است از عقاید و رفتارهای درست و نادرست من و تو. بیایید فرهنگمان را به گونه‌ای بسازیم که شایسته‌ی نام مسلمانی باشد.