آزادی‌خواهی تو!

آزادی‌خواهی تو اگر به معنای مبارزه برای احقاق حق خود یا همفکرانت باشد، البته ارزشمند است اما فضیلت نیست. 

فضیلت آن است که تو واقعاً مدافع آزادی مخالفان و منتقدان خود نیز باشی و  مردم صداقتت را به استناد گذشته‌ات باور کرده باشند والا از هم‌اکنون معلوم است که اگر تو نیز قدرت‌ یابی، در خوشبینانه‌ترین حالت بر همان مداری خواهی گشت که امروز خود را مخالف آن، جلوه می‌دهی.

درست نیست که مسئولان اعلام آزادی کنند؟!

• آیت‌الله مهدوی کنی: شاید گاهی نتوانیم جلوی برخی چیزها را بگیریم اما درست نیست که مسئولان اعلام آزادی کنند؛ چون بهانه به دست بهانه‌گیران خواهد داد و این روش پیامبر (ص) امام و رهبری و علما نبوده است. بنابراین باید حریم‌ها را حفظ کنیم که مبادا در این روزها روزنامه‌ای چیزی بنویسد که حریم‌ها را بشکند. (خبرگزاری‌ها، 13 اسفند 1392)

***

• امام خمینی (ره): اسلام بیش از هر دینى و بیش از هر مسلکى به اقلیت‌هاى مذهبى آزادى داده است. آنان نیز باید از حقوق طبیعى خودشان که خداوند براى همه انسان‌ها قرار داده است، بهره‌مند شوند. ما به بهترین وجه از آنان نگهدارى مى‏کنیم. در جمهورى اسلامى کمونیست‌ها نیز در بیان عقاید خود آزادند. (صحیفه امام، ج‏4، صص 363-364، 16 آبان 1357)

• امام خمینی (ره): اسلامى بودن، بیش از ایرانى بودن بین افراد ملت ایران روابط مستحکم برقرار کرده است. اقلیت‌هاى مذهبى نه تنها آزادند، بلکه دولت اسلامى موظف است از حقوق آنان دفاع کند. و دیگر این‌که هر ایرانى حق دارد که مانند همه افراد از حقوق اجتماعى برخوردار باشد. مسلمان یا مسیحى و یا یهودى و یا مذهب دیگر فرقى ندارد. (صحیفه امام، ج‏4، ص 508، 24 آبان 1357)

• امام خمینی(ره): ما جز از فساد، جلوگیرى از هیچ چیز نمى‏کنیم. آزادند مردم‏. (صحیفه امام، ج 5، ص 547، 8 بهمن 1357)

• مقام معظم رهبری: ...کسانى هستند که تا مفهوم آزادى مطرح مى‌شود، فوراً مرعوب مى‌شوند، احساس وحشت مى‌کنند و فریاد مى‌کشند که آقا! دین از دست رفت! نه؛ دین بزرگترین پیام‌آور آزادى است. چرا دین از دست برود؟! آزادىِ درست و آزادىِ معقول، مهمترین هدیه‌ى دین به یک ملت و به یک جامعه است. به برکت آزادى است که اندیشه‌ها رشد پیدا مى‌کند و استعدادها شکوفا مى‌شود. استبداد، ضدّ استعداد است. هر جا استبداد باشد، شکوفایى استعداد نیست. اسلام، شکوفایى انسان‌ها را مى‌خواهد. منابع عظیم انسانى بایستى مثل منابع طبیعى استخراج شوند، تا بتوانند دنیا را آباد کنند. بدون آزادى مگر ممکن است؟ با امر و نهى مگر ممکن است؟ بنابراین، این فکر هم غلط است که کسانى این‌گونه فکر کنند. (بیانات در مراسم فارغ‌التحصیلی گروهی از دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس: 12 شهریور 1377)

***

استقلال، آزادی؟ جمهوری اسلامی

------------------------------------------------------------------------------------

بازنشر در: الف + سلمان فارسی + پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی رفسنجانی

آزادی، مردم‌سالاری و چرخش قدرت

حق برخورداری از آزادی حقی است شبیه به حق حیات.

سلب آزادی افراد نیز مانند سلب حق حیات آنهاست.

هم‌چنان که برخی قاتل جان‌اند برخی نیز سالب آزادی‌اند.

این البته به معنای مطلق کردن حق حیات و یا حق آزادی نیست.

هم‌چنان که در مواردی می‌بایست به حکم شرع و قانون به حیات برخی پایان داد در مواردی نیز به حکم شرع و قانون می‌توان آزای برخی را محدود ساخت.

البته این موارد تنها محدود به تعارض با حقوق مادی و معنوی سایر افراد و یا جامعه است.

در این رابطه تقریباً شبیه به همان حساسیتی که شرع مقدس در پایان دادن به حق حیات داشته است را در پایان دادن به آزادی افراد می‌توان جُست.

یک الگوی بهشتی

همه‌ی ما شهید بهشتی را به عنوان نمادی از صبر و شکیبایی و تحمل مخالف می‌شناسیم. شهیدی که به رعایت انصاف در برخورد با مخالفان مشهور است. کسی که همگان را از تندی و تندخویی در مقام بحث و گفتگوی با دیگران برحذر می‌دارد. همو که درباره‌ی شیوه‌ی صحیح بحث و گفتگو می‌گوید:

«خو بگیرید به اینکه آرام، منطقی و روشن سخن بگویید. منظورم از آرام سخن گفتن این است که انسان همیشه مواظب حق باشد و حرف بزند؛ یعنی با تقوا سخن بگوید. منظورم از آرام سخن گفتن، سخن گفتن در شکل و شمایل و خصلت متقیان، خداترسان، حق پرستان و کسانی است که همواره در هر کلمه و در هر رفتار، و حتی در هر ژست، مراقب این هستند که مبادا حق آسیب ببیند. حق که آسیب نمی‌بیند؛ مبادا اینها از حق تخطی کنند.(1)... برخوردها باید منصفانه، منطقی، آرام، متین، روشنگر، امکان فکر گسترده دادن باشد. تحجر، تعصب، جمود، مطالب را زود در چارچوب‌های محدود آوردن و تاختن، هرگز نمی‌تواند آهنگ تربیت مدرسه باشد... شما آقایان چگونه معارف فعلی خودتان را برای شناخت حق، در تمام جزییاتش، آن‌قدر بالغ می‌دانید که این‌قدر پرخاش می‌کنید؟! شنیده‌ام شما رفقا به هم پرخاش می‌کنید، اصلاً ولنگاری می‌کنید. کِی ولنگاری راه به راه آوردن انسان‌ها به حق است که شما از حربه‌ی ولنگاری استفاده می‌کنید؟(2)»